Test użytkowy Nokii N-Nage QD

Dołączył: 21 Mar 2006

Test telefonu Nokia N-Gage QD

Nokia N-Gage była przełomową konstrukcją na rynku telefonów komórkowych. Niestety, nie odniosła ona zamierzonego sukcesu, gdyż miała kilka poważnych wad, a związanych przede wszystkim z ergonomią. Czy ich poprawienie pozwoli przezwyciężyć problemy w sprzedaży - tego jeszcze nie wiadomo. Nowy N-Gage QD to zdecydowanie krok w dobrym kierunku.

W pudełku znajduje się:
. telefon,
. bateria,
. ładowarka,
. stereofoniczny zestaw słuchawkowy,
. płyta CD z oprogramowaniem.
Przydałby się jeszcze karta MMC.

Pierwsze wrażenie - w końcu można w normalny sposób rozmawiać, jak chociażby w modelach 5510 czy 3300. Już nie trzeba trzymać jej wąskim bokiem do ucha - co było tak samo niewygodne jak dziwnie wyglądające.
Na korzyść zmieniły się także wymiary - 118 x 68 x 22 milimetry (poprzedni model - 134 x 70 x 20 milimetrów). Telefon łatwiej schować do kieszeni i przyjemniej trzymać w ręce. Waga, o dziwo, wzrosła o 6 gram do 143.
Zrezygnowano z wymiennej obudowy - z jednej strony sprawiło to, że konstrukcja jest bardziej solidna, z drugiej uniemożliwiono wymianę klawiatury. Szczególnie ta opcja przydałaby się graczom, a więc tym, dla których ten telefon jest przeznaczony. Standardowa jest bardzo twarda i po pewnym czasie bolą od niej palce - dobrze byłoby móc wymienić ją na gumową. W tym przypadku oryginalna powinna być powleczona gumą, przynajmniej tak newralgiczne klawisze jak 4-kierunkowy klawisz nawigacyjny i 2 pomocnicze.

Sama klawiatura jest jednak mniej przyjazna dla użytkownika niż w poprzednim modelu. Klawisze są mniejsze, ułożone w łuku, co nie sprzyja ich wygodnemu użytkowaniu. Jednak "zielona" i "czerwona" słuchawka jest zdecydowanie za mała, to samo należy powiedzieć o klawiszu "C". Pojawił się jednak dodatkowy, bardzo przydatny przycisk potwierdzający wybranie funkcji, a w stanie czuwania uruchamiający grę znajdującą się na karcie MMC.

Filozofia tej zabawki multimedialnej (tak chyba trzeba ją nazwać) wymusiła specyficzną konstrukcję i umiejscowienie poszczególnych elementów typowego telefonu. Po środku, prostopadle do najdłuższej krawędzi telefonu umieszczono wyświetlacz. Szkoda, że potrafi pokazać tylko 4096 kolorów i jest identyczny z tym z pierwszych modeli Nokii Series60. Ma on rozdzielczość 208 x 176 pikseli, dobry kontrast i wystarczającą jasność, choć w mocnym oświetleniu występują czasem problemy z możliwością jego odczytu. W stanie czuwania wyświetlana może być na nim dowolnie wybrana tapeta (np. zdjęcie), a po pewnym okresie bezczynności - poruszający się pasek z zegarem.

Menu to typowa konstrukcja Nokii z Series60 - identyczna jak w innych modelach - ikonki z możliwością własnej aranżacji ułożenia, a także z 2-ma sposobami wyświetlania (3 x 3 bądź lista z opisem). Wyróżniają się tylko kolorystyką - bardzo jednolitą i dość przygnębiającą. Bursztynowe, proste ikonki na szarym tle to w dzisiejszych, kolorowych i multimedialnych czasach zdecydowanie za mało.

Do poruszania się po nim służy wspomniany już wcześniej kursor i 3 klawisze funkcyjne. Wszystko jest jasne, intuicyjne i w wyraźny oraz przejrzysty sposób wyświetlane.

Telefon dysponuje pamięcią 3,4 MB przydzielaną dynamicznie między aplikacje, ściągnięte pliki, wpisy książki telefonicznej i terminarza, itp. Można ją rozszerzyć za pomocą kart MMC - szkoda, że w zestawie nie ma takiej. Trzeba jednak pamiętać, iż gry na N-Gage dostarczane są także w formie kart MMC, a telefon dysponuje tylko jednym slotem. Na szczęście zmieniono w porównaniu z poprzednim modelem dość nieszczęśliwy mechanizm wymiany karty zmuszający użytkownika do wyłączenia telefonu. Po otwarciu gumowej zaślepki można, nie wyłączając telefonu, wyjąć starą i włożyć nową.

Telefon wyposażono w system Symbian w wersji 6.1, który działa nad wyraz sprawnie i ma naprawdę duże możliwości. Pojawia się na niego coraz więcej oprogramowania, a i z tego do tej pory napisanego jest co wybierać.

Książka adresowa pozwala na zapisanie 25 szczegółów, których po prostu nie sposób wymienić. Nie licząc wszystkich chyba rodzajów telefonów, dostępny jest także pełen adres osoby (z adresem e-mail i [WWW),] nazwa firmy, jej adres i zajmowane stanowisko, data urodzin, notatka i wiele innych. Wszyscy powinni być zadowoleni.
Każdy wpis może być dodatkowo wzbogacony o zdjęcie (tu zaczyna doskwierać brak aparatu), które pokazywać się będzie za każdym razem, kiedy nadchodzić będzie połączenie od danej osoby. Wpisy można przypisać poszczególnym grupom, które charakteryzują się innym dźwiękiem dzwonka i własną, nadaną przez użytkownika nazwą i ikoną.
Numery można wybierać głosowo - funkcja działa dość sprawnie.
Polifoniczne dzownki brzmią bardzo ładnie i mogą mieć maksymalnie 32 głosy.

Wiadomości - obsługiwane są SMS-y, MMS-y, SmartMessaging oraz e-mail. W żadnym z dotychczasowych modeli Nokii nie było EMS-ów, tak jest też i w tym.
Pisanie wiadomości wspomagane jest polskim słownikiem T9 oraz raportami doręczenia.
Znów Nokia wraca do rozwiązania ze znakami diakrytycznymi i kodowaniem Unicode, zamiast 7-mio bitowym, a w konsekwencji zmniejszeniem objętości SMS-a do 70 znaków w przypadku użycia polskich znaczków. Sam schemat wysyłania jest bardzo intuicyjny i nie wymaga zbyt dużej ilości "kliknięć". W prosty sposób jedną wiadomość można wysłać do paru osób. Telefon obsługuje długie wiadomości, a o pozostałej ilości znaków do wpisania informuje stale widoczny w prawym, górnym rogu licznik. Nie przełącza się on jednak w tryb liczenia jak dla znaków Unicode, gdy użyte zostaną polskie literki.

Klient e-mail ma intuicyjną konfigurację i działa nad wyraz sprawnie, nie wiesza się, umożliwia zdefiniowanie 6 skrzynek pocztowych (choć tylko jedna może być w danym czasie używana), odbieranie i wysyłanie listów z załącznikami, a także dodawanie do każdej wychodzącej wiadomości podpisu i odbieranie samych nagłówków listów - zaznaczone zostaną potem ściągnięte w całości. W opcjach można ustawić również czas, co jaki będzie sprawdzana skrzynka. Obsługuje serwery pop3, smtp, imap4 i ma dość rozbudowane opcje bezpieczeństwa.
Wszystkie typy wysyłanych wiadomości (SMS, MMS czy e-mail) zapisywane są w skrzynce nadawczej. Dodatkowo każdą wiadomość (przychodzącą czy wychodzącą jakiegokolwiek rodzaju) można przenieść do stworzonego i dowolnie nazwanego katalogu w archiwum.

Telefon ma zaimplementowany HSCSD, który pozwala zestawić ogółem 4 sloty po 14,4 kb/s, a terminal sam wg potrzeby wybiera odpowiednią ilość do downlinku i uplinku, co sumarycznie może dać nawet 43,2 kb/s (3 kanały w jedną stronę i 1 w drugą) oraz GPRS Class 6 (3+2, z czego jednocześnie może być aktywnych do 4 slotów, każdy po 13,4 kb/s). Oba sposoby transmisji działają pewnie i stabilnie, a uzyskiwane prędkości były rozsądne względem teoretycznych.
Zaimplementowana przeglądarka WAP to standardowo własne rozwiązanie Nokii, które cechuje się wyjątkową stabilnością i wygodą obsługi.
Połączenie z komputerem można nawiązać tylko za pomocą Bluetooth - brak jest zarówno portu na podczerwień, jak i standardowego portu do podłączenia kabelka. Tak więc chcąc wykorzystać wszystkie możliwości telefonu dochodzi dodatkowy wydatek w wysokości ok. 90 zł na moduł Bluetooth.

Z ciekawszych rzeczy wymienić należy:
. kalendarz - wygodny w obsłudze przede wszystkim dzięki dużemu wyświetlaczowi pozwalającymi w ergonomiczny sposób pokazać wpisy w ułożeniu miesięcznym, tygodniowym i dziennym,
. listę zadań z 3 stopniami ważności i terminem wykonania,
. notes, gdzie zapisywać można co ważniejsze wiadomości,
. dyktafon potrafiący nagrywać co najwyżej minutowej długości fragmenty,
. zestawie głośnomówiącym - całkiem niezłej jakości,
. Jave - w wersji 2.0, działającej bezproblemowo z apletami do 100 kB,
. konwerterze walut,
. odtwarzacza wideo i aplikacji do robienia zrzutów ekranu.

Na płycie CD dołączonej do zestawu znajduje się oprogramowanie Data Suite, które pozwala na synchronizację książki adresowej i kalendarza z programami typu PIM, instalację nowych aplikacji, sprawne ładowanie plików graficznych z pamięci telefonu, a także umożliwia zrobienie kopii zapasowej systemu. Niestety, mimo wielu prób nie udało się sparować telefonu z kluczem USB na sterownikach firmy Widcomm.

Bateria zastosowana w telefonie to ogniwo litowo-jonowe o pojemności 1070 mAh. W poprzednim modelu bateria była wykonana w technologii litowo-polimerowej, ale miałą mniejszą pojemność.
Przy częstym korzystaniu z gier trzeba od razu założyć, że telefon będzie ładowany codziennie - duży, kolorowy wyświetlacz pochłania masę energii. Trzeba uważać także na włączony Bluetooth - potrafi skrócić długość pracy o ponad 30%. Przy zwykłych rozmowach telefon powinien z powodzeniem wytrzymać 3 dni.

Gry - do tego N-Gage został stworzony. Poprzednio do testów przyszedł Tomb Rider, tym razem był to Colin McRae 2005 - obie gry są niesamowicie wciągające, a ich wykonanie i realizm budzi respekt. Wspaniała grafika i animacja, po pewnym czasie wyświetlacz wcale nie wydaje się mały, a klawisze wręcz idealnie ułożone do grania.
Najbardziej interesujące wydają się te gry, które umożliwiają wspólne granie wielu użytkownikom na raz dzięki Bluetooth czy sieci GPRS - to właśnie w tym N-Gage jest wszystkim lepszy od swojego konkurenta, Nintendo GameBoy Advanced. Do tego celu Nokia stworzyła portal N-Gage Arena, dzięki któremu można współzawodniczyć ludźmi z całego świata.

Podsumowując - jako telefon Nokia N-Gage QD nie wydaje się być dobrym wyborem. Brak współpracy z aparatem cyfrowym i zestawem samochodowym, brak łącza na podczerwień i możliwości połączenia kablem z komputerem, nie najwygodniejsza klawiatura. Szkoda, że w porównaniu z poprzednim modelem brak jest odtwarzacza mp3 i radia. Z drugiej strony poprawiła się wygoda korzystania z gier - a to w dzisiejszych czasach jest równie ważne jak możliwość rozmowy i wysyłania wiadomości. Wszystko zależy od tego co bardziej ceni sobie potencjalny klient...